کابال های فیبر نوری همچون کابل های مسی دارای استانداردهای متفاوتی هستند. همانطور که می‌دانید در استاندارد کابل کشی عمومی شبکه ISO \ IEC 11801 در مورد ویژگی های منحصر به فرد کابل کشی فیبر نوری قوانینی تدوین شده است. مجریان و پیمانکاران شبکه به هنگام طراحی و کابل کشی فیبر نوری ملزم به رعایت تمامی قوانین تنظیم شده هستند. در این مقاله برخی از این قوانین که در استانداردهای مختلف آمده را بررسی خواهیم کرد.
استانداردهای کانال فیبرنوری
استانداردهای ISO 11801 و EN50173 برای هر کانال فیبرنوری مقادیری تعریف کرده اند که هر کدام به رده هایی با طول موج مختلف تقسیم بندی می شود. این مقادیر به رده‌هایی با طول‌های مختلف تقسیم‌بندی می‌شوند:
- FO-m100
- FO-m300
- FO-m500
- FO-m2000
- FO-m5000
- FO-m10000
کاربردهای مناسب برای هر کدام این طول موج ها در IEC/ISO 11801، Ed.Ed2 و Amd2 ذکر شده و در جدول ذیل بیان شده‌اند:
استاندارد اروپایی EN50173هم‌اینک رده‌های فیبرنوری را مشخص کرده است اما پیش‌بینی می‌شود که این سیستم رده‌بندی در نسخه‌های نهایی استاندارد حذف شود و در راستای پیش‌بینی این حذف، ما جداول زیر را ارائه می‌نماییم که تلفات خاص و طول تجهیزات را که در آینده در نظر گرفته خواهد شد، تعریف می‌کنند.
استانداردهای اتصالات فیبرنوری
اتصال دهنده‌های فیبرنوری بر خلاف با همتای الکترومکانیکی خود، تفاوتی بین پلاگ و جک قائل نمی‌شوند. اتصال دهنده‌های فیبرنوری حاوی فرول جهت تعیین موقعیت دقیق و قرارگیری انتهای فیبر هستند و به فیبر دیگر از طریق دستگاه فیوژن با روکش متصل می‌شوند. اتصال کامل پلاگ متشکل از ترکیب اتصال دهنده رابط اتصال دهنده است. در هر اتصال دو فرول در انتهای فیبرها باید دقیقا روبه‌روی یکدیگر قرار گیرند به گونه‌ای که حداقل مقدار انرژی نور از بین برود یا به بیرون منعکس شود(تلفات بازگشتی). جهت هندسی و کارکرد فیبرنوری دو عامل تعیین‌کننده در اتصال دهنده‌ها است.
قطرهای هسته µm 8.3 برای فیبرنوری تک حالته یا µm 50/62.5 برای فیبرهای نوری چند حالته و قطر فرول‌ها با mm 2.5 یا mm 1.25 هستند که نمی‌توان به صورت بصری وضعیت اتصال دهنده‌ها را بدون تجهیزات خاص تشخیص داد. به طور طبیعی، اگر اتصال دهنده به درستی اتصال یابد و در آن جا قفل شود، می‌توان یک نقطه را تعیین کرد. کاربران برای تمامی ویژگی‌ها یا مقادیر ذاتی از جمله تضعیف ناشی از تجهیزات اتصال، تلفات بازگشتی یا دوام مکانیکی آنها باید متکی به داده‌هایی باشند که تولید کننده در دیتا شیت خود با محصول به آنها ارائه می دهد.
